To ja się jeszcze do głównego pytania odniosę.
I zgodzę się z przedmówcami 🙂 Nieco jednak rozwijając…
Jak wydłużyć? Prosto – załatw sobie asekurację 🙂 To nie musi być drugi freediver.
Jak to nie ma szans na asekurację? Po prostu nie idź sam na basen. Nie wstydź się poprosić.
Może być kolega pływający po powierzchni obok Ciebie i zerkający na to co robisz pod wodą (koleżanka, dziewczyna, znajomy), ktokolwiek – byleby patrzył i w razie czego pomógł.
Sama świadomość tego, że ktoś Cie pilnuje pomaga się  wyluzować, co przekłada się na czas spędzony pod wodą.
Wiem, że nie osiągasz jeszcze swych fizycznych granic itp itd… (tyle, że tak każdy gada na początku)
Nie możesz z kimś iść – powiedz ratownikowi „teraz przepłynę tyle i tyle pod wodą – na powierzchni jestem za minutę”
Ratownik się nie zgodzi? Trudno – popływasz po powierzchni, poćwiczysz w domu na sucho i zrobisz próbę kiedy indziej…
Problem z blackoutami jest taki, że przychodzą one niespodziewanie. W tym wypadku pytanie „czy” nie istnieje. Raczej „kiedy”. Powie Ci to każda nieco bardziej doświadczona osoba.
Nawet najbardziej „blackoutoodpornych” w końcu kiedyś ten blackout dopada.
Wystarczy gorszy dzień, podczas którego robisz „te same proste rzeczy co zwykle”. Np gdy w twoim organizmie rozwija się jakaś infekcja czy inne choróbsko, które jeszcze nie dało widocznych objawów.
Albo jakaś zmiana sposobu oddychania.
Albo minimalne wydłużenie czasu bycia pod wodą „bo teraz jest tak fajnie”.
Każdy z tutaj piszących już jakiś, albo kilka BO zaliczył.
I każdemu wcześniej wydawało się, że w jego przypadku na pewno to się nie stanie…
To tyle moich przemyśleń 🙂