Tak jak napisał Olek asekuracja wysoce wskazana i być może tylko to wystarczy by rozwiązać problem.

Takie blokady są bardzo częste, szczególnie na początku przygody z freedivingiem. To jest kwestia czysto psychiczna. Założyłeś sobie, że musisz regularnie pływać 50tki więc jak ci raz nie wyszło to pojawił się stres, który z każdym kolejnym niepowodzeniem narastał aż przerodził się we frustrację. To jest błędne koło. Najlepszym sposobem jest dać sobie spokój z presją. Nie zanurzaj się z założeniem, że musisz zrobić 50m, tylko takim, że popłyniesz tyle ile będzie ci się chciało. Jak poczujesz, że musisz wyjść po 30m to wyjdziesz i tyle. To ma być przyjemność.

Przed zanurzeniem postaraj się jak najbardziej zrelaksować, rozluźnić mięśnie. Nie zastanawiaj się jak pójdzie, że ludzie pływają itp. Możesz np. skupić wzrok na falującej wodzie żeby zająć czymś umysł. Zanurzaj się spokojnie bez gwałtownych ruchów. W trakcie płynięcia nie spiesz się, nie wkładaj w to zbyt dużo siły. Ruchy powinny być trochę leniwe i jak najbardziej płynne. Prędzej czy później będziesz robił te 50tki rutynowo.

No widzisz jak szybko poszło 🙂 Mam tylko uwagę co do myślenia o oddychaniu. Nie wiem co to dokładnie u ciebie oznacza ale zazwyczaj zwracanie większej uwagi na oddychanie skutkuje hiperwentylacją co znacznie zwiększa ryzyko blackoutu. Przed zanurzeniem najlepiej jest zupełnie nie myśleć o oddychaniu. Powinno ono być naturalne i niewymuszone. Takie jak np. w tedy gdy oglądasz telewizję. Potem robisz tylko wydech, wdech i się zanurzasz. No i niech ci tylko nie przyjdzie do głowy próbować coś więcej niż te 50m bez asekuracji.

Niepokoi mnie to zdjęcie na Twoim profilu, czy to był krwotok po treningu? ;p A może to ratownicy tak Cię wyrzucali Cię z basenu? Nie ma lekko, tak hartuje się stal!
OK, teraz na poważnie. Cieszę się że pomogłem. Ważne jest też to, jak czujesz się po treningu: tak naprawdę głównie o to chodzi. Idzie Ci bardzo dobrze, teraz powtórz to jakieś 3000 (słownie: trzy tysiące) razy, to nie żart. Nad techniką popracujesz później, teraz jest czas na relaks. Pierwsze 2 treningi to dopiero początek, a zobacz, ile dały. Ale znowu zakładasz, że jedna 50ka na trening ma być. Odpuść to, bo jak będziesz miał gorszy dzień to będzie lipa. Zamiast tego dojdź do momentu, w którym każdy trening da Ci frajdę, na każdym treningu będziesz czuł się dobrze i swobodnie, a po każdym treningu zajebiście. Pamiętaj, na luzie, lekko, nie walcz z wodą, Marcin pisze, żebyś nie wkładał zbyt dużo siły. Fizyka podpowiada, że siła oporu rośnie z kwadratem prędkości, im wolniej płyniesz, tym mniejsze opory do pokonania. Pokonasz mniejszy dystans, nie spiesz się, wynurzysz się kiedy chcesz. Technikę na razie odpuść, w większości przyjdzie sama, później będą potrzebne drobne poprawki.
Obawiam się, że wystraszyłeś ratowników (taki temat jest gdzieś na tym forum). Mogą wyrzucić, (na większości basenów jest zakaz nurkowania w regulaminie), mają do tego prawo i nie zawahają się go użyć, a tym bardziej, jak nie będą wcześniej uprzedzeni. Lepiej na początku podejść, przedstawić się, powiedzieć, nigdy nie brać ich z zaskoczenia. Nie są oswojeni z freedivingiem, bo to niszowy sport. Jedynie znają zagrożenia, widzieli Deep Blue, sensacje w mediach i efekt jest. Trzeba trochę nad nimi popracować, znaczy pokazać, jaka jest prawda, bo nie będzie gdzie ćwiczyć. Nikt tego dla nas nie zrobi.
Ludzie na basenie to kolejny temat. Kopnięcie z żabki w nerkę może zaboleć, na szczęście większość ma złą technikę. Są dwa wyjścia: rezerwacja toru lub olewka (taniej). Można też pływać pod falochronem, ale czasem w połowie długości ktoś na nim zwisa. Wybierz sobie tor, na którym pływają najszybciej: ci mają dobrą technikę, pływają od lat, dobremu pływakowi nie będziesz przeszkadzał. Kolizje są nieuniknione, więc jak już, to z kimś, kto na pewno nie wpadnie w panikę (ratownik ma problem i argument na nie).
Olekry podrzucił artykuł o necku, znasz już na pamięć, resztę zobacz sam. Jeżeli na początku będzie przeszkadzał, to dlatego, że przyzwyczaiłeś się pływać bez necka. Zobaczysz różnicę, może nie od razu na plus. Mnie się płynie zauważalnie lżej i mogę wziąć więcej powietrza.
Jak mówi Marcin, nie myśl o oddychaniu. Nie takie proste, bo jak ktoś coś chociaż powie o oddychaniu to zaczynamy oddychać świadomie, przynajmniej ja tak mam. Jak pływam, jak teraz piszę to też. Radzę sobie z tym, że staram się oddychać tak, jak nieświadomie. Luźno, spokojnie, kiedyś w rytmie tętna, teraz nie. Też oddycham „brzuchem”. Wdech, zatrzymanie, rozluźnienie (wydech ma być niewymuszony, zrobi się sam, ale powinien być zauważalnie dłuższy niż wdech), zatrzymanie. To uspokaja i spowalnia tętno, o to też chodzi. Nie stosuję 3 głębokich wdechów, tylko wydech do końca, wdech i pod wodę. Przypuszczam że wiesz, czym jest medytacja, joga, taichi, itp. Są pewne podobieństwa. Może stąd lepsze samopoczucie po treningu?
Powodzenia! I pamiętaj: Luz w d..pie 🙂

Mateusz Malina wrote:

Hiperwentylacja = każdy rodzaj oddychania inny niż ten domyślny, czyli wtedy kiedy o tym nie myślimy np. przed tv.

Mateusz, czy dobrze rozumiem, nawet jak oddycham świadomie, ale w takim rytmie jakbym nie myślał o oddychaniu, to już nie będzie hiperwentylacji? Jak płynę po powierzchni (zdarza się) to też oddycham świadomie, inaczej się nie da. Zresztą czy hiperwentylacja może być również nieświadoma? Nie mam na myśli treningu, ale np. stan pobudzenia emocjonalnego. Wtedy raczej nie myśli się o oddychaniu.
Zauważyłem taką prawidłowość: kiedyś przed każdym nurem „przygotowywałem” się, oddychałem wolno, płynąłem 25, potem znowu. Jak zdarzyło się, że ktoś zagadał, to potem płynęło się lżej, wystarczyło zamienić kilka słów. Dlatego, że nie myślałem o oddychaniu i niczego nie wymuszałem, zająłem czymś mózg i nie wymuszałem oddechu. Przestałem się „przygotowywać”, przynajmniej wydaje mi się że oddycham tak samo jak przez tv-odmóżdżaczem. Nie ma opcji, żebym oddychał nieświadomie, przyznaję, że nadal mam z tym problem, pomimo, że staram się jak najmniej robić z oddechem. Jedyny wymuszony oddech to ten ostatni. Głębszy wydech, duży wdech (nie do bólu) i start.

Marcin. Z mojej obserwacji wynika, że do tego by pływać bez hiperwentylacji, trzeba niestety dojrzeć, a to robi się tylko przez praktykę.

Chodzi o to, że każdy początkujący mimowolnie się hiperwentyluje choćby ze względu na mały stres spowodowany tym, że oto  „mam zamiar przepłynąć pod wodą kilkadziesiąt metrów”.
Zresztą sam się dziś złapałem na tym własnie: miałem w planach jakiś tam dystans typu submax, a przed wejściem do wody dostaję od ratownika sygnał, że pewnie za 5 minut przyjdzie szkoła i tor zajmie…
No i jak postałem w wodzie ze 2 minuty, to się złapałem na tym, że to moje oddychanie nie do końca jest takie „tidal” .
Ale spoko – lekki stresik może to spowodować i nie ma jeszcze wielkiego problemu, tylko trzeba w trakcie płynięcia głowę kontrolować. To znaczy spoko u mnie, bo mam na brzegu dedykowanego anioła stróża, który chodzi za mną krok w krok – bez asekuracji nie wyobrażam sobie robienia jakichkolwiek poważnych rzeczy.

Gorzej jak się zacznie wydziwiać z oddychaniem – jakieś kompleksowe oddechy, przeponowe, oczyszczające, czy jak zwał…
W tej sytuacji dobrze, że kolega BZK nie pływa w necku, bo w ten sposób może idealnej techniki do DNF sobie nie wyrobi, ale wyrobi sobie większą tolerancję na CO2 i zakwaszenie, co na początek jest przydatne. I w razie czego nie pójdzie od razu na dno jak kamień…

Ale nie radziłbym pływać nic więcej niż dotychczas – raczej skupić się na uspokojeniu i ludzie.
No i  nie kombinować z oddychaniem, a jak przyjdzie czas na balast, to już nie ma wyjścia, ale musi być dedykowany obserwator…

Dlaczego zakładasz, że będzie ciężko?
Będzie inaczej niż dotąd, bo trochę się tym oddychaniem otłumanialeś 😉 Nie zdarzały Ci się czasem „mroczki” przed startem w momencie gdy brałeś ostatni wdech?

Stoisz przy ścianie i nie myślisz oddychaniu – po prostu sobie stoisz i się uspokajasz. Potem wydech, wdech i jazda.

Będzie inaczej, ale czy ciężej?

Ludzie własnie dlatego kombinują, że to takie proste i wielu się wydaje, że za proste 🙂
Moim zdaniem jednego głębokiego wydechu i wdechu nie można nazwać hiperwentylacją, bo wentylacja to proces ciągły przebiegający przez jakiś czas, a jednym wydechem nie „wypłuczesz” całego CO2 z płuc.

Przepłyń sobie tak 25m kilka razy na luzie… Przeanalizuj odczucia, ewentualnie potem zwiększ dystans – nie ma się gdzie spieszyć.

Praktyka pokazuje, że tak… Stosuje się hiperwentylację na basenie… Ale tu 2 zastrzeżenia.
1. Asekuracja, asekuracja i jeszcze raz asekuracja

2. Jeśli ktoś się na to decyduje, to nie na „pałę” (że się przewentyluje na maksa i jazda), tylko jest to wynikiem długich osobistych eksperymentów – by dobrać stopień wentylacji, jej czas, przyzwyczaić organizm itp.

Najczęściej ma to miejsce przy próbach statyki – ale podkreślam: dzieje się to pod bardzo uważnym nadzorem zaawansowanego asekuranta.
Bywają też ludzie stosujący jakąś tam świadomą hiperwentylację nawet podczas dynamik (kilka razy zaobserwowałem to na zawodach nawet u doświadczonych zawodników… a właściwie głównie zawodniczek 😉 ), tylko… może im tak łatwiej, ale gdyby zrezygnowali z tej techniki, być możne zapłynęliby dalej i z czystszą głową… Osobiście tu jestem wyznawcą klasycznej szkoły – czyli normalnego oddychania bez udziwnień. A jeśli już ktoś musi poeksperymentować na tym polu, to najwyżej z dwoma pogłębionymi wydechami przed startem zamiast jednego (czasem zdarza się to samoistnie w przedstartowym stresie, wiec można kiedyś sprawdzić akurat taką opcję).

Aha – jeszcze pakowanie. Pakowanie jest metodą polegającą na tworzeniu w płucach pewnego nadciśnienia w stosunku do tego co dałoby się uzyskać samymi tylko mięśniami oddechowymi. Wiec to nie wentylacja, a sprężanie powietrza. Ta metoda choć stosowana często, ma coraz więcej przeciwników- zwłaszcza,  przy pakowaniu ekstremalnym oraz przy pakowaniu w nurkowaniach w głąb (by skompensować np. swoje niedostatki jeśli chodzi o technikę wyrównywania ciśnienia w uchu), ale to bardzo rozległy temat i póki nie pakujesz, nie ma go co roztrząsać.