Osobiście nie zauważyłem by w miarę treningu skurcze przy maksymalnych dynamikach odsuwały się w czasie. W przypadku DNF najczęściej zaczynają się po 35-45m (jak jest wyjątkowo dobry dzień to po 55m), przy DYN jest to ok. 50m. W moim przypadku postęp wynika raczej z tego, że odsunął się w czasie moment gdy skurcze robią się bardzo nieprzyjemne co pozwala dłużej zachować spokój i relaksację w trakcie próby. Zauważyłem, że końcowy rezultat nie zależy od tego kiedy pojawi się pierwszy skurcz (na początku są one bardzo delikatne i zupełnie nie przeszkadzają) ale od tego jak silne stają się skurcze w dalszej części dystansu.

Czasem jest tak, że poziom dyskomfortu szybko narasta i w okolicach 75m jest już mocno nieprzyjemnie, próba jest wtedy bardzo ciężka a dystans kiepski. Natomiast innym razem skurcze do końca pozostają stosunkowo lekkie i bez problemu mogę je znieść. Wtedy rezultaty są znacznie lepsze.

Pozwolę sobie na taką refleksję: Jeśli ktoś uprawia systematycznie jakiekolwiek formy freedivingu przez kilka lat, to moim zdaniem CO2 nie jest tak wielkim problemem jak O2.
W takim bowiem wypadku mamy tolerancje w miarę wyrobioną, więc pierwsze fazy dynamik – tak do 70-80% maksa są w miarę „obczajone”. Większym wyzwaniem jest dojście do swoich granic tlenowych i zakończenie próby w odpowiednim momencie. Uważam zatem, że na pewnym etapie przygotowań do zawodów lepiej pływać dłuższe dystanse dochodząc własnie do granic O2 (oczywiście pod warunkiem posiadania naprawdę zaufanego asekuranta), a niespecjalnie przejmować się mitycznym CO2 🙂
Wracając jednak do Co2.
Z moich doświadczeń wynika, że tolerancja Co2 to nie tylko skurcze.

Owszem u mnie kontrakcje pojawiają się podobnie jak u Marcina. W DNF – gdzieś na 2 długości basenu A DYN raczej w okolicach trzeciej, ale…
Moim zdaniem istotniejsza jest inna rzecz – jak Co2 wpływa na psychikę.
U mnie kontrakcje już właściwie nie wpływają. Zauważam, ze coś się pojawiło … i zapominam o nich. Przypominam sobie znacznie później jak skurcze są już na tyle mocne, że… zaczynam je wręcz słyszeć (tak odgłos „pompowania” w wodzie – trudno to opisać). Fizycznie natomiast nie dają mi tak w kość, bym musiał kończyć próbę. Kończę chyba najczęściej z obawy by nie przegiąć 😉 Albo gdy mięśnie już nie „ciągną”.
Wracając jednak do Co2. Zauważam u siebie ciekawe zjawisko: Jakieś 20-30 sekund (może trochę później) po pojawieniu się pierwszych kontrakcji organizm zaczyna przechodzić w fazę „oszczędzania energii”. I wtedy u mnie odbija się to wyrzutem negatywnych myśli „dzisiaj nie mój dzień”, albo „a moze by już tę próbę zakończyć – po co się męczyć” itp. W DNF dzieje sie to koło 75 metra, w Dyn przed 100m. Jak już się odbiję od ściany, stopniowo zaczynam się uspokajać, by po kolejnych 20 metrach skupić się wyłącznie na obserwowaniu swojego fizycznego stanu. I jak wszystko jest ok mogę pociągnąć jeszcze kilkadziesiąt m.
Moim zdaniem to jest bardziej istotny do opanowania aspekt związany z CO2 niż jakieś tam skurcze 🙂
Wydaje mi się, że jeśli zrozumiemy mechanizm w jaki zmiany zachodzące pod wpływem rosnącego poziomu dwutlenku węgla wpływają na nasze myśli (odczucia psychiczne), a potem je „oswoimy”, będzie to miało wiele większy wpływ na sam przebieg próby niż bezrefleksyjne zastanawianie się po ilu metrach pojawiły się skurcze. Z moich przemyśleń wynika, że moment w którym pojawiają się takie „psychiczne sensacje” jest nieco za połową tego na co nas naprawdę stać danego dnia.
Zarejestrowaliście podobne reakcje u siebie?
Tyle, że to chyba trzeba opływać (ewentualnie obstatyczyć :D). Tabelki na sucho nic tu nie wniosą, bo reakcje przy nich są diametralnie inne.

Pisząc o skurczach miałem na myśli również ogólny dyskomfort. W moim przypadku nasilenie się skurczy wiąże się z proporcjonalnym wzrostem potrzeby oddychania i ogólnym spięciem. Podobnie jak u Ciebie Olku najtrudniejsza jest 4 długość basenu. Wtedy jest apogeum negatywnych odczuć i myśli o tym żeby zakończyć próbę. Jak się odbiję od 100m to potem poziom dyskomfortu już bardziej nie rośnie i jestem w stanie dopłynąć do granicy limitu tlenowego. Niestety w moim przypadku dyskomfort w tym momencie najczęściej jest na tyle wysoki, że nie jestem w stanie się rozluźnić w dalszej części dystansu. Zaczynam przyspieszać, spinam się i zapominam o poprawnej technice. To jest aktualnie mój największy problem w dynamikach.

Warto pamiętać, że wpływ na skurcze i dyskomfort wywiera nie tylko CO2. Duże znaczenie mają tu również czynniki psychiczne. Jeżeli w trakcie próby coś idzie nie tak, np. dostanę kopa od jakiegoś pływaka albo neck mi się przesunie i zaczyna przeszkadzać wtedy poziom dyskomfortu rośnie o wiele bardziej. Wyraźnie zauważyłem to jakiś czas temu gdy zacząłem trenować na nowym basenie, który na płytkiej części ma tylko 90cm głębokości i jest bardzo słabo oświetlony. Czuję się tam bardzo niekomfortowo i wszystkie maksy na tym basenie są przynajmniej kilkanaście metrów krótsze niż normalnie. Czasem dyskomfort jest tak duży, że poddaję się po 100m bo już nie daję rady tego znieść.

W moim przypadku poziom dyskomfortu wzrósł również po zrzuceniu sprzętu twarzowego. Czuję, że dzięki temu odsunął się trochę limit tlenowy ale niestety próby są wyraźnie cięższe (chociaż jak wcześniej pisałem to się mocno zmienia w zależności od dnia). Pływam tak już ok. 6 miesięcy ale wciąż jest ciężej niż było w okularkach i noseclipie. Może jest to związane również z tym, że odpuściłem zupełnie tabele na CO2?

Piotrze, co do tabel na CO2 to polecam tzw. „crazy table”. Robi się tu 8-12 statyk (na początek czas ich trwania możesz ustawić na 1:40), pomiędzy którymi wykonuje się tylko jeden pełny oddech. Dają ostro w kość 🙂