Witam.
Na samym początku chciałem się „typowo zaczerwienić” z powodu brzydkiej pomyłki jaką popełniłem: 6atm na 5m. Wstyd, wstyd, wstyd.

Dalej, odnośnie urazu ciśnieniowego płuc. Przy próbie, w której poczułem ucisk z płucach, wdech zrobiłem na 5m, zszedłem na 9 (po 40m poręczówce), poczym zacząłem wynurzenie. W połowie drogi (5m głębokości) poczułem rozprężające się powietrze i natychmiast wypuściłem powietrze. W tym czasie pokonałem około 1m, więc wygenerowane rozprężenie to max 0,1 atm.
Co mogło by się stać gdybym wpadł w panikę i zapomniał zrobić wydech do wynurzenia na powierzchnię jest oczywiste. Rozprężenie 0,5atm to zapewne wystarczająco, żeby zrobić sobie krzywdę. Jednak procedura wydechu podczas wynurzania (normalnego, czy tez awaryjnego) w SCUBA mówi wyraźnie o konieczności pełnego wydechu przy wynurzaniu. Dlaczego zakładać od razu, że panika spowoduje brak takiej reakcji. Naprawdę rozumiem, że w sprzęcie trudniej jest doprowadzić do „panicznej” sytuacji, zwłaszcza przy tak niewielkich głębokościach. Mimo to uważam, że pod wodą jest to ryzyko nie większe, niż np. przedłużanie do maximum fazy skurczów. Po prostu: najważniejsze, to wypuszczać powietrze, zawsze, zawsze, zawsze przy wynurzaniu!
Następna sprawa, to asekuracja. Przy każdej próbie startowałem pierwszy. Sebastian około 5m za mną. Cały czas poruszaliśmy się wzdłuż poręczówek, cały czas wiedzieliśmy gdzie znajduje się partner. Sebastian kontrolował mnie wzrokowo cały czas, ja jego po dopłynięciu do celu. Gdyby nie dopłynął (nie pojawił się w zakresie widoczności), to (w zależności od zapasu tlenu) mógłbym wrócić, lub wynurzyć się i wrócić na dno w czasie około 30s. W ostatniej próbie mogło byś gorzej, ponieważ nie widziałem go sporo ponad minutę (nie dopłynął do celu i wynurzył się poza zasięgiem widoczności – widoczność około 7m).
Mimo to, zgadzam się, że asekuracja pozostawiała wiele do życzenia. Następnym razem będziemy „podróżować” jednocześ…