Źródło poniższego tekstu; http://www.przyrodapolska.pl/pazdziernik02/jeziora.html
„,,Płetwy, akwelung i dalej pod wodę kto żyw”

Po 1989 r., po transformacji ustrojowej w Polsce, kiedy nurkowanie przestało być w wyłącznej jurysdykcji wojska, a dostęp do sprzętu stał się łatwy, wielu ludzi weszło w posiadanie wyposażenia do eksploracji podwodnych, często wysokiej klasy. Nieumiejętnie
wykorzystywany- stał się zagrożeniem nie tylko dla lobelii, ale dla wielu dotąd bezpiecznych
gatunków roślin podwodnych- żyjących na dnie.
Delikatnie ukorzenione rośliny (lobelia) nie znosi silnych zwirowań wody. Tymczasem po ostatnim artykule w ,,National Geografic” o polskich jeziorach, w jednym z nich (nazwy nie podajemy ze zrozumiałych względów)-pod wodą zrobiło się tłoczno- jak na autostradzie. Po kilku dniach takich podwodnych wycieczek- na dnie zostają puste, nieodwracalnie zniszczone siedliska lobelii.
Czy lobelia przetrwa, a wraz z nią najczystsze zbiorniki wodne- jeziora lobeliowe?
Wszystko zależy od nas, czy potrafimy się samoograniczać jako ludzie, mniej mieć, mniej posiadać i korzystać dziś, by jutro, w przyszłości następne pokolenia mogły oglądać i cieszyć się widokiem lobelii i pięknego środowiska, w jakim ona rośnie- wód jezior lobeliowych

Michał Lityński”

Jak widać raczej nie powinno się nurkować w tych zbiorniczkach, mimo, że woda kusi swoją przejżystością.