uwaga na marginesie. jest taki film j. watersa „pink flamingos”. w tym obrazie postać grana przez divine (tranwestytę, którego prawdziwe nazwisko brzmi Harris Glenn Milstead) zjada odchody psa. aby było jasne – on/ona naprawde to robi. nie ma tricków bowiem cała scena nakręcona jest jednym długim ujęciem bez cięć montarzowych. psu dano środki na przeczyszczenie a nastepnie ruszono w pogon za nim z kamerą itd. pisze o tym dlatego, ze jakoś dotychczas nie widziałem zadnego filmu z głębokich zanurzeń (pomijam tu próby basenowe – to inna kategoria) nakreconego w tak wiarygodny i chyba nie do wykonania ze wzgledu na nieprzejrzystośc wody sposób (oczywiscie sa zdjecia z kamery umocowanej na windzie ale ze względu na to ze nie ma dla nich zadnego punktu odniesienia nie spelniaja one kryteriów nadajacych zanurzeniu wiarygodności wiekszej niz słowa np. asekurujacych nurków sprzętowych). wydaje mi się zatem ze kamera w przypadku freedivingu przydatna jest jedynie do zweryfikowania stanu psychofizycznego zawodnika po wynurzeniu oraz estetycznej a jednyna wartość maja pomiary kompurera/komputerów + ewentualnie plakietka.