Witam rówieśnika.

Na początek ogólna uwaga – ilu trenujących/trenerów tyle metod treningu. Nie przywiązuj się więc, zwłaszcza na początku, ściśle do jednej drogi ale raczej spośród proponowanych i stosowanych szukaj właściwej dla siebie drogą eksperymentu. Dużo już tego napisano a temat jest na tyle rozległy, że można pisać i pisać i pisać…to lepiej iść na basen.

Po takim wstępie pozwolę sobie zaproponować drogę dokładnie odwrotną od powyższej Radka.

Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty, w szczególności na początku, przynosi „trening docelowy” czyli bezdechowy. Jeśli chcesz poprawić dynamiki – rób dynamiki. Jeśli celem jest mistrzostwo świata w statyce – rób statyki. Potencjał bezdechowy człowieka jest dużo większy niż to się nietrenującym wydaje stąd podczas pierwszych treningów postępy są największe, dające dużą satysfaktcję i silną motywację. To będzie motorem do dalszych treningów i doskonalenia technik.

Z czasem w śrubowaniu wyników coraz większe znaczenie będą miały także inne, prócz zdolności wstrzymania oddechu, czynniki. Dobrze będzie zatem wdrożyć treningi o których wspomniał Radek. Trening wytrzymałościowy możesz łączyć z bezdechowym od pierwszych wypadów na basen. Sesję zacznij po prostu od treningu docelowego – bezdechowego a po jego zakończeniu zgodnie z przyjętym schematem (jeden maks, rozgrzewki, piramida itp) przejdź na zwyczajny aerobowy trening basenowy, czyli pływanie, pływanie, pływanie. Cały czas doskonal technikę pływacką i szukaj dla siebie odpowiedniego tempa. Eksperymentuj z technikami mentalnymi pozwalającymi radzić sobie z dyskomfortem bezdechu – relaksacja, wizualizacja.