Hej dzięki za wszystkie rady :). Pióro już skleiłam. Troszkę miałam zabawę, ale myślę, że łatka powinna wytrzymać. Postaram się bardziej uważać i okleję krawędź taśmą. Nie wiem, w którym momencie doszło do obrażeń Monusia, bo zauważyłam je dopiero w domu. Wydaję mi się, że podczas startu za nisko uniosłam nogi i obiłam krawędzią o dno. Jeżeli chodzi o nawroty to staram się nie odbijać lub tylko z pięt robiąc nawrót koziołkowy.
Z tym nieszczęsnym obgryzającym kaloszem coś wykombinuję 🙂
Co do torby to tez myślałam żeby doszyć szelki i rzepa, aby zmniejszyć jej rozmiar. Niestety nawet po takich przeróbkach będzie daleko od mojego ideału. Moim zdaniem idealna torba powinna składać się z dwóch oddzielnych komór. Przegroda na monopłetwę powinna być dopasowana do rozmiaru płetwy, usztywniona, aby zabezpieczyć ją od zniszczeń a zamek powinien otwierać się także po bokach, co ułatwiłoby wkładanie i wyciąganie płetwy. Druga komora służyłaby do noszenia reszty rzeczy. W tej chwili do torby wraz płetwą nie wkładam nic poza nią samą, ponieważ obawiam się, że się pióro się zniszczy. Jeżeli chodzi o sposób noszenia to szelki z plecaka są super pomysłem i mogą być bardzo dobrym zamiennikiem dla zwykłego paska na ramię pod warunkiem, że pamiętamy, iż w budynkach szeroka płetwa na plecach może się nie zmieścić w niektórych drzwiach. Dla takich jak ja, czyli zapominalskich raczej proponowałabym nosić torbę na plecach tylko na przestrzeni otwartej, wolnej od przeszkód tj. np. gęsto rosnące drzewa. Usztywnionej torby głównie potrzebuję na wypadek gdybym chciała wziąć płetwę w podróż. Pewnie podczas następnej wizyty w Polsce zamówię u kaletnika taką na wymiar lub poproszę o przerobienie tej, którą już posiadam. Do tego czasu mogę jej używać też jako kryjówki 😉 .Trzeba przyznać ta torba jest bardzo pojemna… 😀 http://i44.tinypic.com/106x2y0.jpg
Pozdrawiam Anka 🙂